Διδάγματα από το West End: Η Αναβίωση των Κλασικών
Με την ανακοίνωση των Tony Awards αύριο, οι θεατρόφιλοι που ταξιδεύουν ειδικά για να δουν θεατρικές παραστάσεις αναμένονται να συζητήσουν τις επιτυχίες του “Sunset Boulevard” και της Nicole Scherzinger. Η πλειονότητα των στοιχημάτων συμβαδίζει με την προσωπική νίκη της ηθοποιού, καθώς και τη νίκη του μιούζικαλ στην κατηγορία «καλύτερη αναβίωση».
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο μιούζικαλ, με τη μοναδική σκηνοθεσία και σκηνογραφία, δεν άλλαξε την οπτική του «για την σκηνική παρουσία» στο Μπρόντγουεϊ, αλλά στο Γουέστ Έντ της Βρετανίας.
Η Ευθύνη της Θεατρικής Αναβίωσης
«Δεν είναι απλώς θέμα υπερηφάνειας. Είναι θέμα ευθύνης», διατεινόμενοι οι θεατρόφιλοι στο TikTok, αναφορικά με τον τρόπο που αναβιώνουν θεματικά και σκηνοθετικά τα μιούζικαλ. Συνδυάζοντας αυτή τη σκέψη με την πρόσφατη είδηση ότι το Donmar Warehouse θα παρουσιάσει τα “Sweeney Todd” και “A Little Night Music” στο West End, διαφαίνεται μια θεατρική πραγματικότητα που αξίζει προσοχής—αυτή που θέτει το Μπρόντγουεϊ στην τρίτη θέση και προκαλεί απορία για την απουσία του από την πρωτοβουλία.
Η Αναγέννηση των Έργων του Sondheim
Είναι σχεδόν ειρωνικό να παρακολουθεί κανείς τα βρετανικά θέατρα να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία και να ανασταίνουν τα έργα του Stephen Sondheim, ενός θρύλου της αμερικανικής μουσικής θεατρικής σκηνής, τη στιγμή που η αμερικανική σκηνή φαίνεται ανίκανη να διαχειριστεί αυτό τον θησαυρό, ειδικά με την πρόσφατη απώλεια του στην ηλικία των 91 ετών. Η τελευταία αναβίωση του “Sweeney Todd” στο Μπρόντγουεϊ, παρά τις εντυπωσιακές ερμηνείες και το εξαιρετικό καστ, δεν κατάφερε να ενθουσιάσει το κοινό. Αντίθετα, η βρετανική σκηνή δείχνει να επιδιώκει την ανανέωση και τη φρεσκάδα μέσα από πειραματισμούς, με τον παλμό της σύγχρονης εποχής.
Στιγμές Καλλιτεχνικής Δημιουργίας
Τα έργα όπως το “Next to Normal”, το “City of Angels” και το “Great Comet” της Broadway θεωρούνται «δύσκολα» για αναβίωση στην Αμερική, ενώ στο Λονδίνο ζουν δεύτερη ζωή. Οι βρετανικές παραστάσεις επιλέγουν να αναβαθμίσουν τις παραστάσεις αυτές, διατηρώντας την καλλιτεχνική ουσία, ενώ οι αμερικανικές παραγωγές φαίνεται ότι επικεντρώνονται στην ανάδειξη διάσημων προσώπων και όχι στον πυρήνα του έργου.
Η αποκάλυψη ενός άβολου αλλά αναγκαίου ερωτήματος αναδύεται: γιατί οι Βρετανοί φέρνουν εις πέρας καλύτερα τις αμερικανικές παραστάσεις από τους Αμερικανούς; Μια πιθανή απάντηση ενδέχεται να είναι ότι το Μπρόντγουεϊ έχει εγκλωβιστεί σε ένα μοντέλο εμπορευματοποίησης, όπου οι καλλιτεχνικές αναγνώσεις παρατηρούνται δεύτερες πίσω από τα οικονομικά στοιχεία και τις αναγνωρισιμότητες των ηρώων στις αφίσες. Οι παραστάσεις κρίνονται ως επενδύσεις παρά ως καλλιτεχνικές πράξεις.
Δημιουργικές Παράμετροι και Ρεαλιστικές Τιμές
Αντίθετα, τα βρετανικά θέατρα όπως το Donmar ή το Almeida προσφέρουν έναν διαφορετικό προσανατολισμό στην παραγωγή: μικρότεροι χώροι, λιγότερη πίεση για οικονομική επιτυχία και περισσότερο περιθώριο για θεατρικό πειραματισμό. Η δυνατότητα να αφήσουν το έργο να μιλήσει από μόνο του είναι μόνο μία από τις πολλές διαφορές που διαμορφώνουν την πηγή έμπνευσης στο West End.
Εάν το Μπρόντγουεϊ έδινε περισσότερη προσοχή στο νέο και το μη αναγνωρίσιμο, ίσως να απολάμβανε μια παράσταση του “A Little Night Music” χωρίς την αναγκαιότητα παρουσίας διάσημων ονομάτων, αλλά μέσα από ποιητική και καθαρή σκηνοθεσία. Ίσως μία νέα προσέγγιση που θα στηριζόταν στην καινοτομία και την πολιτική διάσταση, να ήταν αναγκαία για να αναπνεύσει ξανά το Μπρόντγουεϊ.
Η αλήθεια είναι ότι εφόσον οι Αμερικανοί δεν μπορούν να αναδείξουν τον Sondheim όπως του αξίζει, ίσως καλό είναι να τον εμπιστευτούν προσωρινά στους Βρετανούς. Οι εξελίξεις αυτές είναι σεβαστές για την καλλιτεχνική αξία των έργων, που όλοι αγαπάμε. Ίσως τελικά το Μπρόντγουεϊ να πρέπει να στραφεί πιο συχνά προς το West End, σε μια εποχή που η τόλμη και η αξιοπρεπής τιμολόγηση φέρνουν το κοινό εντός των θεατρικών αιθουσών.